کتاب قصه های کهن ایرانی (شاهنامه1) اثر طیبه احمدی جاوید ناشر آستان مهر در روزگاران دیرین پادشاهی به نام ضحاک بر ایران و توران حکمرانی می کرد. ضحاک پادشاه ستمگری بود که هزار سال حکومت کرد. در این دوره ی هزار ساله آیین و رسم فرزانگان تباه شد و بد سیرتی جای آن را گرفت. ارزش هنر نزد همه از بین رفته بود و مردم به جادوگری گرویده بودند. راستگویی تبدیل به بدی و دروغ مبدل به نیکی شده بود.همه جا را بدی فرا گرفته بود و از نیکی تنها نهانی سخن به میان می آمد. دو بانوی پاک سرشت را که از خواهران پادشاه پیشین بودند، به دربار ضحاک آوردند و در آنجا به آنها جادوگری آموختند. آری، روش ضحاک ستمگر اینگونه بود. او کاری جز قتل و غارت و جادوگری نمی دانست. بر روی شانه های ضحاک دو اژدها وجود داشت که خوراک آنها مغز سر انسان بود. به همین دلیل هر روز دو تن از جوانان شهر را سر می بریدند و و مغزشان را غذای آن دو اژدها می کردند.